Kocia kołyska plecionych myśli

*  *  *

Coraz dalej, pogłębia się.

Wystarczy tylko

zwinąć w kłębek

- myśli -

jak urwaną nitkę.
I może odpowiedź

sama się przyśni?

Albo rzucić całkiem do tyłu,

i niech licho w lesie

- wiatr grający na drzewach

nienastrojoną harfą,

i chmurami szarego pyłu -

gdzieś w diabły poniesie.

Trudniej

zwinąć w kulkę wełnianą,

załatać nią dziurę w płocie,

albo uszyć sweter

i chodzić w nim na co dzień.